نمایشنامه متنی است که برپایه‌ی‌ زبان خلق می‌شود. این زبان ویژگی‌هایی دارد. از سویی زبان در نمایشنامه از زبان نوشتاری بهره می‌برد: زبانی که در علوم بلاغت، زبانی آراسته، شیوا و پرمعناست. زبان در نمایشنامه وسیله‌ای نیست که تنها معنایی را برساند، بلکه در ابتدا خود به‌عنوان عنصر و پیکری اصلی مورد توجه قرار می‌گیرد. از سوی دیگر، این زبان با بهره بردن از زبان گفتاری، آن را به‌طور مستقیم وارد نمایشنامه نمی‌کند. زبان نمایشی زبانی روایتگرانه نیست، علاوه بر آن زبانی نیست که تنها به‌مانند الفاظی در دهان بازیگران بچرخد. بلکه این زبان، خود عمل است. یعنی به محض ادا شدن به فعلیت می‌رسد، حال در روند فعلیت یافتن خود، فرایندی رو به رشد دارد. این زبان هر لحظه چیز تازه‌ای را بازتاب می‌دهد و چیزی بر آن می‌افزاید.