مرتضی فخری:

آخرین لحظه‌های خلق گورکن فرا رسیده است. خستگی بر پلک‌هایم ضرب می‌گیرد. کلیدهای رایانه سوت می‌کشند. با این‌همه زهرا، مهربان‌ترین بانوی جهان، باز هم برایم چای می‌ریزد...

ـ چرا نمی‌نویسی، مرتضی؟...

ـ خسته‌ام... و کمی... نیاز به... استراحت...

ـ بنویس!... بنویس مرد!... وقت بسیار خواهد بود، برای استراحت، زیر خروارها خاک!!!...

انگار راست می‌گوید...

ـ چای!... چایی دیگر برایم بریز، زهرا...