به ریزش مداوم باران روی شیشه نگاه کردم، دلم می‌خواست همه چی‌رو بهش بگم، هر کاری می‌کردم زبونم نچرخید، داشتم از دست خودم حرص می‌خوردم که چرا لال شده بودم؟ چرا حرف دلم‌رو بهش نمی‌گفتم؟ چرا نمی‌تونستم رازمونو فاش کنم؟ شاید به این خاطر بود که نمی‌دونستم چه عکس‌العملی نشون می‌ده، اگه همین رابطه قشنگی‌رو هم که داشت بینمون شکل می‌گرفت، خراب می‌کرد چی؟

ناخودآگاه یکی از ابیات شاملو به مغزم رسید.

همه‌چیز از پیش روشن است و حساب شده

و پرده

در لحظه معلوم

فرو خواهد افتاد.