خنده‌ام می‌گیرد وقتی می‌خواهم متنی مهم و جدی برای مصرف جدی‌تری بنویسم. توی این دنیای پیچیده چیزی به اندازه رابطه‌ی آدم‌ها پیچیده نیست. همه‌ی آدم‌ها رازهایی چنان بااهمیت با خودشان حمل می‌كنند كه در صورت بیان، امری سخیف و ناچیز برای همدیگر به شمار می‌آید. آدم‌ها در عین آزادی محدودند و در اوج صداقت دروغ می‌گویند. به همدیگر نیاز دارند و دوستی‌ها شكل می‌گیرد، دشمن‌ترین‌شان نزدیك ترین‌شان است. برای انجام كارهای مهم و جدی تلاش می‌كنند و بهترین طنزها فرط جدیتشان است. برای رسیدن به امیال و آرزوها همه‌چیز را بی‌پروا تسخیر می‌كنند و برای مهار همدیگر قانون وضع می‌كنند. همه‌ی این‌ها داستان است و شاید به‌همین خاطر داستان عین زندگی است اما زندگی داستان نیست.