نطفة شازده در همین عمارت کاشته شده بود، در همین اتاق پنج دری، پای طاقچه‌های گچبری شده و سقف آینه کاری، مثل نطفة یک دختر و هفده پسر دیگر، از زن‌های صیغه‌ای و عقدی، آسمان اعیانی عمارت، زن‌هایی با پیراهن حریر عروسی و یقة دالبرِ دلبرانه، روی قالیچه‌ای ترکمنی که دو تا غزال از دویست سال پیش میان رج‌های ابریشمی آن گیر افتاده بودند و هرچه می‌دویدند به جایی نمی‌رسیدند.