باورش شاید مسخره باشد ولی درون زاویة تنگ زندگی، همیشه نیمسازهایی هستند که مجبورت می‌کنند فقط طرفش را انتخاب کنی. اصولاً قاعده‌اش این‌طور است که اگر جایمان تنگ‌تر باشد و بیشتر تحت فشار باشیم، پیشرفت می‌کنیم.

این شاید همان محدودیتی است که موفق‌مان می‌کند. بعد لابد از نیمساز دوست داشتنی تشکر می‌کنیم که این فشار را به ما آورده و هیچ به شلوارهایمان نگاه نمی‌کنیم که زیر آن‌همه فشار چطور خیس شده و ما باز نفهمیده‌ایم.