باد پیچید به ماشین و عطر زن برخاست. مرد چشم بست. عطرِ زن، غم داشت، خاطره داشت ـ و شکل، شکل دریا؛ وقتی نرم و آرام ساحل را لیس بزند، و آفتاب: وقتی زرد و تند بتابد، و آسمان؛ وقتی صاف و بی‌لکه است.

در همین بو، زن بود، لاغر بود. و زن ـ که لاغر بود ـ و جوان بود، موهاش تار تار، در چنگ باد؛ نشسته بود، بر ساحل نشسته بود، سرِ سنگ نشسته بود، و موج، به پاشنة پاش می‌کوبید، و شن را می‌شست، و موج، شن را که شسته بود، باز می‌نشاند، روی پاش، لای انگشت‌های پاش.

ـ از متن کتاب ـ