غلامحسین ساعدی در 1314 در تبریز دیده به جهان گشود، او با نام مستعار گوهر مراد بیشتر آثار نمایش خود را به چاپ رساند.

در دانشگاه‌های تبریز و تهران پزشکی و روانپزشکی خواند. با درک خاصی از شخصیت‌های روان‌پریش و آشفته ذهن و کشف دردها و آسیب‌های روحی آنان، توانست به خوبی از این کاراکترها در داستان‌های خود بهره گیرد. فضای داستان‌ها و نمایشنامه‌هایش آکنده از درهم آمیختگی کابوس و واقعیت است که فضایی وهمناک به آثارش می‌دهد.

اولین مجموعه داستانش در (1339) به نام شب‌نشینی باشکوه منتشر شد. در مجموعه داستان به هم پیوسته عزاداران بیل (1342)، توپ (1348) و ترس و لرز (1346) از بدویت جغرافیایی برای ترسیم فضایی شگفتی‌آفرین و ترسناک به خوبی بهره می‌جوید.

از مجموعه داستان‌هایش می‌توان از واهمه‌های بی‌نام و نشان (1346)، گور و گهواره (1350) و از تک‌نگاری‌های او اهل هوا (1345) و خیاو یا مشکین‌شهر و از آثار نمایشی‌اش: لال‌بازی‌ها، چوب به دست‌های ورزیل، آی بی‌کلاه آی با کلاه و دیکته و زاویه را می‌توان نام برد.

ساعدی در 1364 در فرانسه درگذشت و در جوار صادق هدایت به خاک سپرده شد.