خیره شده به میز. بینی‌اش سرخ و متورم است.

می‌گوید: «از سیزده هفتگی. بهم اجازة سقط دادن...»

می‌نشینم روی صندلی کنارش: «پس چرا نگهش داشتی؟»

ـ هرچی با خودم کلنجار رفتم، دیدم نمی‌توتنم بکشمش. با خودم گفتم وقتی خدا خواسته این بچه این‌طوری دنیا بیاد، من حق ندارم نابودش کنم.

دست می‌گذارم روی شانه‌اش و آرام فشار می‌دهم. بعد فکر می‌کنم چه کار احمقانه‌ای است و دستم را برمی‌دارم. انگار حرفی برای دلداری دادن پیدا نمی‌کنم. فکر می‌کنم کاش می‌شد یکی دو دقیقه به عقب برگردم و حرف‌هایی را که زدم، با همین قاشقی که بی‌مصرف روی میز افتاده، جمع کنم و برگردانم سر جایش.

می‌گوید: «نتونستم.»

نگاهم می‌کند. با آن چشم‌های سیاه درشت خیره می‌شود به من و منتظر می‌ماند.

می‌گویم: «گناه این بچه چیه آخه؟ این بچه که باید تا آخر عمر از متفاوت بودن خودش عذاب بکشه؟»

نمی‌دانم چرا به جای دلداری دادن، دارم نمک روی زخمش می‌پاشم.

دستمال دیگری برمی‌دارد و روی بینی و دهانش می‌گذارد. می‌گوید: «به اون هم فکر کردم. به همه‌چی فکر کردم. حتی یه تصویر ازش کشیدم. می‌خوای ببینی؟»