علیه تفسیر، به عنوان کتابی که در نوع خود شأنی کلاسیک پیدا کرده، درواقع مجموعه‌ای از نقدها و تحلیل‌هایی است که سانتاگ در فاصلة سال‌های 65 ـ 1962 به نگارش درآورده است.

در مقالات این کتاب درمورد بسیاری از چهره‌ها و تحولات مهم ادبیات، هنر، و تفکر قرن بیستم و بویژه دهه‌های پنجاه و شصت میلادی بحث می‌شود: از کامو، لوی ـ استروس، لوکاچ، سارتر، ناتالی ساروت، یونسکو، آرتو، برسون، گدار، و آلن رنه، تا مفهوم سبک، تفسیر، روانکاوی، رمان نو، فیلم‌های علمی ـ تخیلی، هپنینگ، و هنرکیچ و کمپ. فراتر می‌برد، چرا که سانتاگ دستمایه یا موضوع خاص هر نقد را به مجرایی برای طرح برخی از مهم‌ترین مسایل فرهنگ مدرن بدل می‌کند؛ به نحوی که یک اثر یا مجموعه آثار را به عنوان جزیی از پروژة یک زندگی یا دورة تاریخی درک کنیم و «مسئله»، ضرورت، یا نیروی محرک آن را دریابیم.