در کشورهای جهان سوم، ادبیات، بویژه ادبیات داستانی، بیشتر به مسایلی چون فقر، اختناق، عدم امنیت و بی‌عدالتی می‌پردازد. حال آن‌که در غرب پرداختن به این مقولات معمولاً بر عهدة رسانه‌هاست. از این رو می‌توان ادعا کرد که در شرق ـ و از جمله در ایران ـ ادبیات بیشتر جنبة گزارشگری دارد و تا حد زیادی جایگزین رسانه‌های عمومی شده است. اگر این ادعا درست باشد، ادبیات داستانی ما در حکم آینه‌ای است که در آن زندگی و سرنوشتِ زنان و مردان این سرزمین به صورتی واقعی‌تر، دقیق‌تر و بی‌پیرایه‌تر از رسانه‌ها نشان داده می‌شود.

کتاب حاضر مجموعه‌ای است از ده تصویر زنده از آثار ده نویسندة امروز ایران.