... جهان، خسته و پیر از تاریکی میل به روشنی دارد، در سحر، در نشست سکرآور سپیده در رگ‌های رخوت‌زده شب، و حلول نور در پاره پاره ابرهای پرند... انوار بی‌رمق و خاکستری به کندی جان می‌گیرند. بر توده‌های برف انباشته در باغ و عمارت تیمسار، و درختان پر از قندیل‌های یخ، همچون شمشیرهای برهنه و آویخته بی‌جان... تیمسار باز می‌ماند از نوشتن تاریخ مغشوش عالم، و خاطرات سی و چند ساله نظامی خویش، چشم می‌دوزد به آن‌سوی پنجره بلند اطاق، مشرف به ایوان رفیع و سرتاسری عمارت، در شیب تند باغ بر دامنه کوهساران البرز.