ساعت گرگ و میش در پی آگاهی و روشنایی است. فراز و فرود زندگی را می‌کاود و صداهای بیرون از روزمرگی را می‌شنود. انسان می‌خواهد سرانجام دست‌کم به خودآگاهی دست یابد. اما در مهلکه می‌افتد، نگاه و ترکیب‌بندی تازه‌ای را می‌آفریند تا از کهنگی بگریزد شاید به پاسخی ـ فقط برای خود ـ دست یابد.

می‌خواهد دست‌کم زیر پوسیدگی، یا جشنوارة کلمه‌ها و رنگ نگاه، چیزی تازه بیافریند. آنچه آفریده و شکفته می‌شود، می‌بالد، خوب یا بد نیست. شکل تازه درماندگی است. نغمه‌ها و نواها و موسیقی جنگل نشانه‌هایی از جان و روان نویسنده را می‌نماید که چگونه در خود و دیگران، در قلمرو پهناوری که پیش می‌رود، احساس ها و هیجان‌هایش را به هرسو پرتاب می‌کند. سرانجام، هرچه هست پرهیز از ستم‌بارگی را دوست دارد. به مرگ دیگران که فکر نکنی مزه، صداها و بوی گیج کننده‌ای را می‌شنوی که نامش زندگی است.

چندان او را بسته‌اند که به تلافی، شکل نوشته از هرگونه قیدی رها می‌شود. چشم‌های نگران، چشم‌های میانسال نگران و نگاه چشم‌های عبرت مرگ، که تماشا می‌کنند، چندان سیلان نیرو و توان را در ما برمی‌انگیزند که می‌خوانیم و نمی‌شنویم. انگار برای دیگری می‌خوانیم تا عبرت‌آموز و پندآمیز ننماییم. در خاموشی و تنهایی و در بیکرانگی و بخشندگی صداهای طبیعی و طبیعت، ما نیز خواهیم مرد بی‌‌آن‌که این داستان را برای خودمان تمام کرده باشیم. حسرت‌بار نگاه می‌کنیم و انگشت حیرت به دهان، این داستان تمام شدنی نیست.