گاه نگاه پژوهشی است شاعرانه در آنچه به سادگی «من» خوانده می‌شود،

حال آن‌که کمتر در چنین حالتی است و بیشتر «آن»، «او»، «آنان»، «شمایان»

«تو» و کمتر «ما» است.

این، کوششی است کیمیاگرانه برای ترکیب رنگ‌های روان

در برابر تاختِ تجزیه‌گرانة زمان تا رنگ بی‌رنگی پدید آید،

بی‌آن‌که جهان بی‌رنگی، جهان رنگ را ناپدید کند.