... شب از جنگل شعله‌ها می‌گذشت،

حریق خزان بود و تاراج باد.

من آهسته، در دودِ شب رو نهفتم

و در گوش برگی که خاموشِ خاموش می‌سوخت،

گفتم:

ـ مسوز این چنین گرم در خود، مسوز!

مپیچ این‌چنین تلخ بر خود، مپیچ

که گر دست بیدادِ تقدیر کور

تو را می‌دواند به دنبالِ باد

مرا می‌دواند به دنبالِ هیچ!

«بخشی از شعر با برگ»