قرائت دین، درواقع همان قرائت متون دینی است و متون دینی را به گونه‌های متفاوت می‌توان فهم و تفسیر کرد و از همین‌جاست که دین قرائت‌های کثیر پیدا می‌کند. تاریخ دین گواه شکست‌ناپذیر و غیرقابل معارضة این واقعیت است. به نظر ما قرائت رسمی را می‌توان و باید تفسیر کرد. این دعوی بر این مقدمة مسلم استوار گردیده که هرگونه قرائت دینی را می‌توان نقد کرد و هیچ قرائتی از این اصل عام مستثنی نیست.

مفروض ما این است که تنها با نقد قرائت‌های متفاوت، می‌توان قرائت قابل قبول از دین را انتخاب کرد. چنان که پذیرفتن همین اصل به وضوح نشان می‌دهد که دعوی امکان قرائت‌های کثیر از متون دینی به معنای تجویز هرج و مرج در کار فهم و تفسیر دین و صحیح دانستن همة قرائت‌ها و دست شستن از استدلال نیست. به صورت یک واقعیت، قرائت‌ها می‌توانند متعدد باشند، ولی برای دست یافتن به حقیقت ما موظف هستیم هر قرائتی را نقد کنیم و نقطه‌های ضعف و قوت معانی و استدلال قرائت کننده را آشکار گردانیم و میزان اعتبار قرائت او را مشخص سازیم. قرائت رسمی از دین را به این سبب نقد می‌کنیم که این قرائت به صورت آشکاری با بحران جدی مواجه شده و این بحران، هم به پیام‌رسانی دینی و هم به عقلانیت سیاسی در جامعة ما سخت آسیب زده است. انگیزة ما برای نقد این است که با نشان دادن نقطه‌های ضعف و آسیب‌های این قرائت گامی در راه تصحیح پیام‌رسانی دینی و عقلانی‌سازی سیاست در جامعه برداریم.

ـ از مقدمة کتاب