در بخش نخست کتاب، برخی از مهم‌ترین نظریه‌های مربوط به سرشت و خاستگاه اسطوره از دید تاریخی بررسی و با اشاره به متن‌های ادبی گوناگون، ربط این نظریه‌ها با ادبیات نشان داده می‌شود. دیدگاه‌های گذشته که اسطوره را از مقولة تاریخ، علم، فلسفة اخلاقی، یا بازی زبانی می‌شمردند و نیز نظریه‌های جدیدتر که آن را گونه‌ای فرافکنی روانی، یا شاخه‌ای از آیین‌ها و مناسک دانسته‌اند مطرح و تحلیل شده‌اند. در بخش دوم نویسنده نشان می‌دهد اگر اسطوره مرده‌ریگی برای هنرها و ادبیات تلقی نشود و همچون عصر روشنگری با پیشرفت علوم طبیعی، بدان بی‌اعتنایی شود، چه پدیده‌ای رخ می‌دهد و از این رو به ارزیابی بهره‌برداری‌های نویسندگان گوناگون از اسطوره و نیز مسئلة احیای اسطوره‌های کهن یا خلق اسطوره‌های نو پرداخته است. در بخش سوم برخورد منتقدان با کاربرد اسطوره در ادبیات بررسی می‌شود.