نمی‌شد شمردشون، همه‌شون وحشی بودن، زیر نور ماه له‌له می‌زدن و چشماشون برق می‌زد، انگار همه‌شون هار بودن، ما شروع کردیم به دوییدن، اونا هم دنبال ما می‌دوییدن، سیاوش دست منو گرفته بود. من حتی فرصت نمی‌کردم جیغ بزنم، دیگه به پشت سرم نگاه نمی‌کردم، چون حالا مطمئن بودم که همة سگای ولگرد اون شهر توی اون پارک جنگلی جمع شدن و دنبال می‌دوئن... من و سیاوش می‌دوییدیم و هر دومون فقط به یه چیز فکر می‌کردیم..