بهتر است ابتدا خواندن آثار این نویسنده را با كتاب خاطرات‌اش شروع کنید.

تحت هیچ شرایطی به سراغ نقدهای ادبی اغواگرانه‌ای که معتقدند همه‌چیز را درباره وولف به شما می‌آموزند یا کتاب‌های ترسناکی نروید که عناوینی مانند «ادبیات سیال ذهن» دارند.

وقتی وولف را با خاطرات‌اش شروع کنید کلید برخورد با آثار ادبی‌اش را به‏دست می‌آورید. خاطرات وولف باعث می‌شوند با نظام فکری، رنج‌ها، شادی‌ها و لذت‌های گه‌گاهی او آشنا شوید. در نتیجه وقتی بعدها به سراغ «خانم دالووی» یا «به‌سوی فانوس دریایی» می‌روید، دیگر با رنج‌ها و دردهای قهرمانان و راویان آثارش کاملا آشنا هستید.

زمان در آثار وولف مانند همان زمانی است که خودتان تجربه می‌کنید؛ گاهی با دیدن یک شیء یا استشمام بو، به دام خاطرات می‌افتید و سال‌های گذشته به آنی در ذهن‌تان پُررنگ می‌شود. نظیر همین اتفاق در «خانم دالووی» می‌افتد. «کلاریسا» صبح زود از خواب بیدار می‌شود و فقط چند ساعت وقت دارد تا برای مهمانی عصر آماده شود. درست است که تمامی رمان در حدفاصل این چند ساعت اتفاق می‌افتد اما محل رویداد وقایع، در ذهنِ کلاریسا است؛ پس زمان مانند رود آبی، جاری است و به هرجا می‌خواهد سرک می‌کشد و هیچ ممنوعیت یا محدودیتی نمی‌شناسد. به‌همین‌‌خاطرست‌که «اورلاندو» 400سال زندگی می‌کند و در میانه رمان ناگهان به‌شكل یك زن داستان را ادامه می‌دهد. وقایع ذهنی، الزامات و قواعد دنیای مادی را رعایت نمی‌کند و هر چیزی در آن‌جا شدنی است.