قیصر تأکید بسیاری به بهره گرفتن از تدبیر و رفتار عقلانی داشت که این مسأله در سروده‌هایش هم قابل مشاهده بود آنچنان که با مطالعه اشعار او می‌توان به وضوح ردپای این گفته‌ها را در موضوعات و محتوای سروده‌هایش هم دید.او در محتوای اغلب اشعارش فراتر از مسائل اجتماعی به طرح مسائل بنیادین می‌پرداخت و به نوعی می‌توان گفت که طرح مسأله می‌کرد. مواردی که به آنها اشاره شد بیش از همه در دفترهای آخرش دیده می‌شوند. از بحث محبوبیت قیصر در میان اهالی ادبیات که بگذریم سروده‌های او در بین مردم هم علاقه مندان بسیاری داشت و هنوز هم دارد. ساده گویی یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های قلم وی در شعر سرودن بود، با تکیه بر عنصر ضرباهنگ کلمات قادر به جذب مخاطبان به سوی سروده‌هایش بود. این در شرایطی است که مردم وقتی دست به خواندن اثری می‌زنند بیش از همه از موسیقی نهفته در اشعار و از سویی ضرباهنگ کلمات لذت می‌برند و قیصر بخوبی از این ویژگی بهره می‌گرفت.
بعد از نیما تنها فریدون مشیری را می‌توان از شاعرانی دانست که از این سبک شعر گفتن تبعیت می‌کردند که قیصر هم در همین مسیر قدم گذاشته بود، البته شاعران دیگری هم بودند اما هیچ کدام به اندازه او موفق نشدند.
قیصر در دورانی که جنگ تحمیلی عراق علیه ایران رخ داده بود بواسطه برخی ملزومات به سراغ انتقال پیام‌های مورد نظرش از طریق شعر رفت. از همین رو به ساده گویی روی آورد تا قادر به جلب مخاطبان بیشتری شود. طبیعی است که وقتی شاعر به سمت استفاده از چنین شیوه بیانی برود سروده‌هایش براحتی در ذهن و ضمیر مخاطبان بنشیند.

شعر قیصر چه از جهت مضمون و چه از جهت ساختار جایگاه رفیعی دارد با وجود این شاید بهتر باشد قدری منتظر بمانیم تا ببینیم تاریخ ادبیات معاصر چه جایگاهی را برای او در نظر خواهد گرفت. گرچه من از همین حالا هم حتم دارم شعر قیصر از جمله آثار قابل توجه در میان سروده‌های به جای مانده از شعر معاصر است.شعر او در زمان خود و با توجه به اقتضائات زمان پذیرفته شده بود، بی‌شک شعری که در دوره خود مقبول مخاطبان واقع شود در آینده هم قادر به ماندگاری خواهد بود. از همین رو می‌توان گفت که شعر قیصر شعری است ماندگار.